Είμαι κατά της βίας, οποιασδήποτε βίας, από όπου και αν προέρχεται: σωματική, λεκτική, ψυχολογική, από αναρχικούς, αριστερούς, δεξιούς,αφεντικά, εργάτες. Τη θεωρώ φασιστική, χυδαία, αλλά δεν μπορώ να χύσω σταγόνα δάκρυ για το Άττικον και για όποιο άλλο κτίριο παραδόθηκε στις φλόγες τα ξημερώματα της Δευτέρας.
Αρκετά είναι τα δάκρυα που έχουν χυθεί για τις καταστροφές και τους βανδαλισμούς. Αυτή τη φορά θα κλάψω για άλλους λόγους: για αυτούς που έδειχναν τα επεισόδια και όχι τους εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου που διαδήλωσε και έμεινε στο κέντρο ενώ από τις 5:30 είχε πνιγεί στα χημικά, για αυτούς που ενώ η Ελλάδα διαδήλωνε κάθισαν και είδαν έναν αγώνα είτε ήταν εντός ή εκτός βουλής, για όλους αυτούς που βρίσκουν καταφύγιο σε συσσίτια, πάρκα, πεζοδρόμια, για αυτούς που δεν ενοχλούνται για τα τόσα νεοκλασικά ετοιμόρροπα κτίρια στο κέντρο της Αθήνας που μέσα τους σαπίζουν ζωντανοί-νεκροί βουτηγμένοι στο κάτουρο και την πρέζα, για τους νέους που ψάχνουν δουλειά στη χώρα τους και δεν βρίσκουν, για αυτούς που αναγκάζονται να φύγουν, για τους μετανάστες που σέρνουν τα καρότσια τους διπλα μας στο δρόμο, για την υποθήκευση του μέλλοντος μας... Είναι τόσοι πολλοί που δεν ξέρω αν μου φτάνουν τα δάκρυα μου...
Όχι μην μου ζητάτε να κλάψω για το Αττικόν, τα κτίρια ξαναχτίζονται, άλλωστε είναι τόσο σκυμμένα τα κεφάλια των ανθρώπων γύρω μου που τα μάτια τους δεν φτάνουν να κοιτάξουν πέρα από τις μύτες των παπουτσιών τους, δεν νομίζω να δουν τα καμμένα κτίρια στο δρόμο τους...
Το πτυελοδοχείο του Μπακούνιν το χυτό,
συντρόφια μήπως βρέθηκε και κείνο,
να φτύσω μέσα με οργή, που οι νέες εποχές,
με κάνουνε να μοιάζω με κρετίνο...
Δεν με αναγνωρίζετε γιατί έλειπα καιρό..
San Michele - Θανάσης Παπακωνσταντίνου
