Πέμπτη 27 Αυγούστου 2009

Στέργιος Πωτούλας

Και οι φετινές φωτιές εκτός από καμμέννα δάση και νεκρά ζώα, άφησαν και δύο παιδιά ορφανά. Σήμερα στην Κεφαλονιά κατέπεσε αεροπλάνο της πυροσβεστικής εν ώρα κατάσβεσης πυρκαγιάς, παίρνοντας μαζί του και τον πιλότο Στέργιο Πωτούλα. Πόσοι ακόμα θα θυσιαστούν για αυθαίρετα; Κατά τα άλλα την Παρασκευή 28/8 οι "ενεργοί" πολίτες θα κάνουν πορεία στην Βουλή για να διαμαρτυρηθούν για: τις φωτιές? την ανικανότητα του κρατικού μηχανισμού? την αδιαφορία όλων των πολιτικών? για τη καταστροφή των αυθαιρέτων? για να νιώσουν καλύτερα?....ένας Θεός ξέρει...

Κυριακή 23 Αυγούστου 2009

Να μπορούσα να κάνω τη φωτιά χάδι, να σου κλείσω την πληγή...

Λέγαμε να μη γράψουμε τίποτα για τις φετινές φωτιές, γιατί τι θα λέγαμε που δεν έχει ειπωθεί; Ότι να ο κρατικός μηχανισμός δεν λειτούργησε, ότι βλέπουμε πλήρη αναισθησία και ανικανότητα από πολιτικούς που ότι και να γίνει δεν παραιτούνται, να ρωτάμε πού είναι οι αντιπυρικές ζώνες, πότε χτιστήκανε σπίτια-αυθαίρετα μέσα σε δασική περιοχή , ότι άνθρωποι κινδυνεύουν για ένα ακόμα καλοκαίρι, μα καλά τίποτα δεν μάθαμε από τις φωτιές το 2007; Σιγά που δεν τα έχετε ακούσει αυτά. Αλλά από την άλλη γίνεται να είσαι αμέτοχος μπροστά σε τέτοια καταστροφή; Από οποιοδήποτε σημείο στην Αθήνα, αν σηκώσεις το κεφάλι σου στον ουρανό θα δεις τη μαυρίλα, πώς να μην το σχολιάσεις αυτό; Πώς να μην επηρεαστείς; Τόσα δάση καμμένα -δεν γυρίζει πίσω αυτό, τόσα ζώα νεκρά -δεν ζωντανεύουν πάλι, τόσα σπίτια κατεστραμμένα...πόσες φορές ακόμα; Αλλά από την άλλη έχουμε δικαίωμα ΕΜΕΙΣ να διαμαρτυρόμαστε; Ποιός ψηφίζει τους ανίκανους γιατί τους κάνει τα ρουσφέτια; Ποιός πήγε για μπάνιο την ημέρα των εκλογών -λες και ήταν το μοναδικό τριήμερο του χρόνου; Έλα τώρα ζώο, μη διαμαρτύρεσαι, στήσου στα τέσσερα και στο τέλος πες ευχαριστώ...

Υ.Γ. Ο τίτλος εμπνευσμένος από το τραγούδι του Γιάννη Χαρούλη-Ένα γύρο το φεγγάρι.

Σάββατο 22 Αυγούστου 2009

Η τελευταία η παράσταση...το τελευταίο τρένο από τον σταθμό, το τελευταίο πλοίο για την Αμοργό...

Απόγευμα, είσαι στη δουλειά, τα μάτια καρφωμένα στο ρολόϊ, η ώρα 4, φεύγεις, πας σπίτι, τα πράγματα είναι έτοιμα από το προηγούμενο βράδυ, φτάνεις Πειραιά, ιδρώτας, κόσμος και ήλιος, βρίσκεις το πλοίο, μπαίνεις μέσα, θέση πουθενά -γαμώτο πάλι άργησα, στριμώχνεσαι μαζί με άλλους, όλοι κοιτάζονται με βλέμμα προσμονής -ναι θα είναι καλά φέτος, δίπλα σου ένα παιδί μόνο του χαζεύει τη θάλασσα, ένας γύφτος παίζει φυσαρμόνικα -το soundtrack του φετινού καλοκαιριού, φεύγεις για διακοπές και όμως νιώθεις σαν εκείνο το ηλίθιο πουλί που του άνοιξαν την πόρτα του κλουβιού του και εκέινο κοίταγε από την άλλη...Χαμογελάς, σε κανέναν άλλωστε δεν αρέσουν τα θλιμμένα πρόσωπα, ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΣ ΟΤΑΝ ΠΑΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ, κρυώνεις, οι μεγάλοι δεν αγκαλιάζονται πια, καθώς μεγαλώνουν ξεχνάνε, μόνο τα μικρά παιδιά αγκαλιάζονται, δίνουν υποσχέσεις αληθινές, τις πιστεύουν, αργότερα όμως γίνονται ψεύτικες, ότι δήθεν θα ξαναβρεθούμε, ότι δεν θα χαθούμε...2 τα ξημερώματα, η Αιγιάλη μπροστά σου, το πλοίο αναχωρεί αμέσως, κατέβα, σε διώχνουν...για που? Μένεις ξύπνιος, χαράζει, οι διακοπές τώρα αρχίζουν, μπορείς να χαλαρώσεις, να γίνεις ο άλλος, είσαι ο ευχάριστος, η μιζέρια κρύβεται, δεν φεύγει, θα ξανάρθει -περίμενε και θα δεις, γνωρίζεις κόσμο, γιατί? Θα τους ξαναδείς? Χορεύεις, πίνεις, καπνίζεις, αυτά είναι λες... Κοιτάς το γαλάζιο, κάνεις μακροβούτι και η θάλασσα μοιάζει -και είναι- απέραντη, τη θέλεις μόνο για σένα, ο βυθός είναι μαγικός, σκοτεινός και απόκοσμος, σε τραβάει να κρυφτείς κι εσύ πηγαίνεις...αλλά, εϊ!Ξεχάστηκες! Που πας? Θα πνιγείς. Μη ζητάς συγνώμη..δεν ήξερες αλλά και να ήξερες...δεν γαμιέται?

Υ.Γ. Ο τίτλος από το τραγούδι του Βασίλη Καζούλη-Αμοργός.

Καλώς σας βρήκαμε!

Οι -εν τέλει- πολυήμερες διακοπές μας έφτασαν και αυτές στο τέλος τους και επιστρέψαμε στην μπλογκόσφαιρα...Τα νέα μας?Αρκετά και ενδιαφέροντα?Θα τα πούμε όλα όμως! Περιμένουμε τις καλοκαιρινές σας ιστορίες.....

Με πολλά φιλιά!!!!!