Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2012

Η μνήμη και η γνώση -λένε- ο χειρότερος εχθρός του φασισμού

Τα πράγματα δεν πάνε καλά..δεν πάνε καθόλου καλά θα έλεγα..Θα μου πεις από το διάστημα έπεσες εσύ (επίκαιρο αστειάκι), τώρα το κατάλαβες; ΌΧΙ (και άλλο επίκαιρο), αλλά γεγονός είναι ότι δεν χειροτερεύουν μόνο τα πράγματα, αλλά εμείς. Ειδήσεις μιας μέρας και δη επετειακής (28η Οκτωβρίου το Σωτήριον Έτος 2012) και η τρίχα κάγκελο:
Σε πρόβα μαθητικής παρέλασης δημοτικού, συνθήματα υπέρ της ΧΑ, σύλληψη δημοσιογράφου για τη δημοσιοποίηση της περίφημης λίστας Λαγκάρντ, καμία αναφορά από τα ΜΜΕ για τη λίστα παρά μόνο για την εντολή του αυτόφωρου, απαγόρευση παρακολούθησης της μαθητικής παρέλασης στους γονείς των μαθητών στο Σύνταγμα, ψεκασμός διαδηλωτών και αστυνομικών από αστυνομικό και αυτά είναι ότι χάζεψα έτσι για λίγο..
Ας τα πάρουμε τα πράγματα λίγο από την αρχή:
-Τι γιορτάζουμε σήμερα παιδί μου;
-Το ΟΧΙ σε Γερμανοιταλούς.
-Μάλιστα. Τί ήταν οι Γερμανοιταλοί;
-Ναζοφασίστες.
-Μάλιστα ως εδώ καλά.
Είδηση 1.
Σε πρόβα παρέλασης δημοτικού (!!!!!) ακούστηκαν συνθήματα υπέρ της ΧΑ. Δηλαδή για να καταλάβω, στην παρέλαση μνήμης κατά του φασισμού ακούστηκαν συνθήματα υπερ των πνευματικών παιδιών του φασισμού... ωχ Παναγία μου..
info: http://thivarealnews.blogspot.com/2012/10/blog-post_28.html
Είδηση 2.
Η λίστα που κανείς δεν ήξερε πού, πώς και γιατί (δύο υπουργοί Οικονομικών, ο ένας πρόεδρος κόμματος τώρα, μεταξύ άλλων) δημοσιεύθηκε από δημοσιογράφο για τον οποίο οι Αρχές κίνησαν διαδικασία αυτόφωρου. Ουδέν σχόλιο.
Είδηση 3.
Τα ΜΑΤ έδιωξαν όσους προσπάθησαν να πλησιάσουν τον χώρο της πλατείας Συντάγματος που θα γινόταν η παρέλαση για το φόβο επεισοδίων, μεταξύ αυτών και γονείς των παιδιών. Δηλαδή μπήκαν τα σώματα ασφαλείας να περιορίσουν τους θεατές της παρέλασης για το ΟΧΙ στους Γερμανούς. Σχήμα οξύμωρο;
Είδηση 4.
Η εικόνα μιλάει από μόνη της απλά δες.
http://www.enikos.gr/international/92212,BINTEO-_O_astynomikos_rixnei_xhmika_se.html

Δηλαδή συγνώμη ρε παιδιά, αλλά γιατί έμενα όλες αυτές οι ειδήσεις μου φαίνονται φασιστοειδείς; Τί ακριβώς γιορτάζουμε σήμερα είπαμε;

Σάββατο 9 Ιουνίου 2012

Αν σου έλεγα ότι...


Αν σου έλεγα ότι  οι γονείς μου είναι από την Αλβανία; Αν σου έλεγα ότι γεννήθηκα στην Ελλάδα και δεν γνώρισα άλλη χώρα από αυτή για πατρίδα; Αν σου έλεγα ότι ο πατέρας μου δούλευε χρόνια στην οικοδομή, σε Έλληνες εργοδότες που του έδιναν το ένα τρίτο του μισθού που έδιναν σε Έλληνες; Αν σου έλεγα ότι ήταν ανασφάλιστος; Αν σου έλεγα ότι στο σχολείο πάντα με φώναζαν Αλβανό; Αν σου έλεγα ότι ήμουν ο καλύτερος μαθητής στην τάξη μου, αλλά δεν με άφησαν ποτέ να σηκώσω την σημαία της πατρίδας μου; Αν σου έλεγα ότι  σπούδασα; Ότι είμαι μορφωμένος; Ότι είμαι ωραίο παιδί; Αν σου έλεγα ότι έδιωξαν τους γονείς μου και άλλους πολλούς ξένους από τα σπίτια τους γιατί δεν ήταν Έλληνες; Αν σου έλεγα ότι πολύς κόσμος υποστηρίζει ότι πρέπει να γυρίσουμε στις πατρίδες μας; Αν σου έλεγα ότι τώρα δεν τα έχουν τόσο με εμάς γιατί υπάρχουν οι μαύροι, οι Αφγανοί; Αν σου έλεγα ότι πολλοί ξένοι παρανομούν γιατί έχουν φτάσει σε μία κατάσταση που δεν μπορούν άλλο; Αν σου έλεγαν ότι τρώνε τα αδέσποτα; Ότι μένουν 20 άτομα σε ένα δυάρι και κοιμούνται με βάρδιες; Αν σου έλεγα ότι στη χώρα μου γίνεται πόλεμος; Αν σου έλεγα ότι είμαι 17 και είδα το διαμελισμένο κορμί του πατέρα μου να το κατουράνε στρατιώτες κατακτητές; Αν σου έλεγα ότι είχα 3 αδέρφια και τα σκότωσαν όλα;

Αν σου έλεγα ότι αυτή την ιστορία την έβγαλα τώρα από το μυαλό μου, εσένα γιατί σου φάνηκε τόσο αληθινή;

Αν σου έλεγα ότι ο Κασιδιάρης είναι μορφωμένος και ομορφόπαιδο, αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι είναι ένας φασίστας; 

Αν σου έλεγα να προσέξεις γιατί αυτοί που σου φαίνονται παλικάρια τώρα, αν πάρουν δύναμη και  πιστεύουν ότι δεν είσαι μαζί τους, θα είσαι το επόμενο θύμα και δεν θα υπάρξει κανείς για να σε σώσει;

Αν διαφωνείς μαζί μου κάπου θα με βρεις στο δρόμο, δεν είμαστε πολλοί, αλλά είμαστε κάμποσοι, μπορείς να με χαστουκίσεις, δεν θα απαντήσω...

Παρασκευή 8 Ιουνίου 2012

Καλώς ήρθες παράξενε στον τόπο μου

Κάτσε λίγο εδώ να ξαποστάσεις και άσε με να σου πω λίγο για τον τόπο μου...
Στον τόπο μου σήμερα ο κόσμος είναι λυπημένος, πολύ λυπημένος. Έχει πολλά προβλήματα και τρομάζει εύκολα. Μου έλεγαν από παλιά, πως στον τόπο μου εδώ, έζησαν περήφανοι άνθρωποι, ήρωες, ότι γέννησε ο τόπος μου λέει τη Δημοκρατία, ότι όλος ο Δυτικός κόσμος χρωστάει στον τόπο μου τον πολιτισμό του. Σήμερα όμως δεν είναι έτσι τα πράγματα. Ήρθαν κάτι άνθρωποι από μακριά και λέει ότι οι άνθρωποι από εδώ τους χρωστάνε λεφτά. Τότε αυτοί από τον τόπο μου προσπάθησαν να τους ξεπληρώσουν. Ξέρεις, όλα αυτά τα χρόνια ήταν δύσκολα, αλήθεια σου λέω. Η Κυβέρνησή του τόπου μου ήθελε τόσο πολύ να ξεχρεώσει που έκοβε το ρεύμα από όποιον δεν πλήρωνε, αλήθεια σου λέω. Ήταν πιο σημαντικό να πληρώσει ο κόσμος τα χρωστούμενα παρά να έχει να φάει, αλήθεια σου λέω. Αφού να φανταστείς κάποιοι δεν άντεξαν και αυτοκτόνησαν και τότε μας είπαν ότι δεν έχει αυτό να κάνει με την οικονομική κατάσταση τους, ακόμα και όταν άφηναν σημειώματα. Ξέρεις μερικοί ακόμα διαμαρτυρήθηκαν αλλά μετά τους είπαν ότι μαζί τα φάγαμε και τότε σταμάτησαν οι περισσότεροι να διαμαρτύρονται και ένιωσαν άσχημα και είχαν τύψεις. Μετά μάλιστα τους είπαν ότι φταίνε λέει οι δημόσιοι υπάλληλοι που είναι πάρα πολλοί και είναι και τεμπέληδες και όλο κάθονται και τότε τους πίστεψαν πάλι και θύμωσαν πολύ με τους δημόσιους υπαλλήλους τους χαραμοφάηδες. Μετά τους είπαν ότι έχουν όλοι μερίδιο ευθύνης για την άσχημη κατάσταση του τόπου και τότε πολλοί το πίστεψαν και αυτό και είπαν ότι πρέπει και εμείς να πάρουμε το μερίδιο ευθύνης που μας αναλογεί γιατί φταίμε. Είπαν ακόμα, ότι πάντα οι άνθρωποι από τον τόπο μου δεν έβλεπαν τις δικές τους ευθύνες και τα έριχναν στους άλλους και ότι  αυτό έπρεπε πια να σταματήσει. Μετά επειδή είδαν ότι ο κόσμος είχε θυμώσει πολύ έκανε η Κυβέρνηση εκλογές για να αποφασίσει ο κόσμος τι θα γίνει στον τόπο, αλλά είπαν να προσέξει ο κόσμος τί θα ψηφίσει και να βγάλει αυτοδύναμη κυβέρνηση από αυτούς που κυβερνούσαν τόσα χρόνια, γιατί αλλιώς θα συνέβαιναν πολλά κακά πράγματα. Ο κόσμος όμως δεν τους άκουσε και έδωσε πολλές ψήφους στα παιδιά με τις μαύρες μπλούζες που μιλάνε με στρατιωτικούς όρους. Όταν το είδε αυτό η παλιά κυβέρνηση είπε ότι ο κόσμος δεν έκανε καλά γιατί αυτοί είναι βίαιοι, ενώ η Κυβέρνηση τόσα χρόνια είχε συνηθίσει τον κόσμο σε τόση βία. Να χτες μάλιστα ένας δημοσιογράφος κάλεσε στην εκπομπή του ένα από αυτά τα παιδιά και εκείνο επιτέθηκε σε δύο γυναίκες...
Ξέρεις τί είπαν Παράξενε πολλοί άνθρωποι στον τόπο μου τότε; Καλά της έκανε, τον χτύπησε πρώτη, μένουν ακόμη 299 και άλλα τέτοια πολλά. Ναι ναι παράξενε οι απόγονοι αυτών που γέννησαν τη Δημοκρατία.
Μήπως τελικά δεν είσαι εσύ ο παράξενος Παράξενε και είναι ο τόπος μου;

Υ.Γ. Ο τίτλος του κείμενου είναι κλεμμένος από το τραγούδι "Καλώς ήρθες παράξενε" από τους Active Member.

Τρίτη 1 Μαΐου 2012

Ψηφί-ζω υπεύθυνα

Γνωστό και χιλιοειπωμένο το πόσο σημαντικές είναι οι επερχόμενες εκλογές και πόση ανάγκη υπάρχει για κοινωνική υπευθυνότητα, αυτοκριτική, ορθές επιλογές και άλλα όμορφα... Λόγω αυτού του κλίματος και λόγω του ότι η οικονομική κρίση δεν έχει αφήσει κανέναν -σχεδόν- ανεπηρέαστο παρατηρείται και μια ιδιαίτερη κινητικότητα στους μη σκληρά κομματικοποιημένους για το που θα πάει το χεράκι τη Κυριακή στις 6 Μαίου. Πρέπει να σκεφτούμε πολύ σοβαρά και να μην στηρίξουμε αυτούς που μας οδήγησαν στον γκρεμό εν γνώση τους, αυτούς που δεν ήξεραν (δεν ρώταγαν;), αυτούς που δεν διάβασαν, αυτούς που έκαναν την καθημερινότητα τόσο ανυπόφορη που όπλισαν το χέρι συνανθρώπων μας, αυτούς που υπηρετούσαν το σύστημα και τώρα παρουσιάζονται ως κάτι καινούργιο και σωτήριο, αυτούς που πρεσβεύουν νοοτροπίες και πολιτικές που δεν χωράνε σε μία δημοκρατική χώρα, αυτούς που τρομοκρατούν και απειλούν.. η λίστα είναι ατελείωτη. Θα πρέπει να προβληματιστώ πολύ για το τί θα ψηφίσω. Η κρίση δεν είναι σημερινή, υπάρχει ως οικονομική εδώ και 3 χρόνια και ως πολιτισμική, ηθών και αξιών δεν ξέρω κι εγώ πόσα. Θα στηρίξω κάτι που θα μου δίνει λύση, θα μου δίνει προοπτικές και θα κάνει την καθημερινότητα όλων -και όταν λέω όλων εννοώ όλων- ανθρώπινη. Ο καθένας γνωρίζει καλύτερα από εμένα τί είναι αυτό που πρέπει να ψηφίσει. Οι δικαιολογίες και το χάϊδεμα των αυτιών έκαναν τον κύκλο τους. Ψηφίζω υπεύθυνα και γνωρίζω ότι κάθε ψήφος μετράει. Τέρμα τα δεν φανταζόμουν, ήμουν αγανακτισμένος και δεν ξέρω και εγώ τί. Η ψήφος μου θα είναι ψήφος εξουσίας και ουχί κακομαθημένου παιδιού ή προδομένου εραστή.

Άντε και καλή μας ψήφο!

Παρασκευή 2 Μαρτίου 2012

Περί αλλαγών το ανάγνωσμα

Ο λόγος που πιστεύω ότι δύσκολα θα αλλάξουν τα πράγματα είναι γιατί ο κόσμος στην πραγματικότητα δεν θέλει να αλλάξουν και εξηγούμαι:
Σε οποιαδήποτε συζήτηση με πρώην ψηφοφόρους των δύο "μεγάλων" κομμάτων και αν έχω βρεθεί πολύ δύσκολα θα εμφανιστεί έστω και ένας που θα αναλάβει πλήρως την ευθύνη των πράξεων του. Στόχος μου ποτέ δεν ήταν -γιατί συνήθως οι κουβέντες αυτές ήταν με φιλικά πρόσωπα, αλλά και γιατί δεν πιστεύω ότι θα είχε και κάποιο νόημα- να στοχοποιήσω και να ενοχοποιήσω ανθρώπους για λάθη του παρελθόντος, αλλά πάντα μου κάνει εντύπωση η ίδια απάντηση "Δεν ήξερα". Η ψήφος δεν είναι μια ευκαιρία για να ανταποδώσεις μια χάρη, να πας για έναν καφέ, ή να επιστρέψεις στο χωριό ένα τριήμερο, παρά είναι ένα δικαίωμα κερδισμένο με αίμα που σε παλιότερες εποχές, όχι πάρα πολύ παλιότερες, και σε κάποια μέρη του κόσμου ακόμα και σήμερα, δεν θεωρείται δεδομένο. Είναι δικαίωμα σου, κατάκτησή σου και υποχρέωση σου είναι να την ασκείς με μέγιστο σεβασμό και με δεδομένο του τί θεωρείς εσύ ως γενικό καλό. Τί πάει να πει δεν ήξερα το μέγεθος της διαπλοκής, των χρεών και δεν ξέρω κι εγώ τί, όταν το λέει ένας μεσήλικας με άμεση πρόσβαση στην πληροφορία από χίλιες δυο μεριές; Γιατί ακόμα και τώρα είναι δύσκολο να στραφεί το δάχτυλο στη μούρη μας και να κοιτάξουμε λίγο καλύτερα τον τύπο στον καθρέφτη και να του τα χώσουμε; Γιατί ακόμα και τώρα που όλοι αυτοί ενώ βιώνουν άμεσα τα αποτελέσματα της κρίσης στην τσέπη τους αρνούνται πεισματικά να δουν τα πράγματα όπως πραγματικά είναι; Γιατί είναι τόσο δύσκολη η αυτοκριτική; Στην αρχαία Ελλάδα πίστευαν ότι όποιος δεν ασχολείται με τα κοινά ήταν ανάξιος.. στη σημερινή Ελλάδα είναι η πλειοψηφία. Τα πολιτικά ερωτήματα που θέτουν οι ψηφοφόροι είναι του στυλ ποιόν θα ψηφίσουμε για αρχηγό του ΠΑΣΟΚ (ναι ακόμα και σήμερα υπάρχει κόσμος που θα στήριζε ΠΑΣΟΚ), τι κάνει ο Άδωνις, ο Βορίδης και ο Κωλοτούμπας, ποιοί αντάρτες -αχαχαχαχα- έκαναν κόμμα και σχόλια από νέους ανθρώπους του στυλ δεν είναι αυτή η Δεξιά που ονειρευόμασταν.... Θεέ και Κύριε...

Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου 2012

Μη μου ζητάτε να κλάψω για το Αττικόν


Είμαι κατά της βίας, οποιασδήποτε βίας, από όπου και αν προέρχεται: σωματική, λεκτική, ψυχολογική, από αναρχικούς, αριστερούς, δεξιούς,αφεντικά, εργάτες. Τη θεωρώ φασιστική, χυδαία, αλλά δεν μπορώ να χύσω σταγόνα δάκρυ για το Άττικον και για όποιο άλλο κτίριο παραδόθηκε στις φλόγες τα ξημερώματα της Δευτέρας.
Αρκετά είναι τα δάκρυα που έχουν χυθεί για τις καταστροφές και τους βανδαλισμούς. Αυτή τη φορά θα κλάψω για άλλους λόγους: για αυτούς που έδειχναν τα επεισόδια και όχι τους εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου που διαδήλωσε και έμεινε στο κέντρο ενώ από τις 5:30 είχε πνιγεί στα χημικά, για αυτούς που ενώ η Ελλάδα διαδήλωνε κάθισαν και είδαν έναν αγώνα είτε ήταν εντός ή εκτός βουλής, για όλους αυτούς που βρίσκουν καταφύγιο σε συσσίτια, πάρκα, πεζοδρόμια, για αυτούς που δεν ενοχλούνται για τα τόσα νεοκλασικά ετοιμόρροπα κτίρια στο κέντρο της Αθήνας που μέσα τους σαπίζουν ζωντανοί-νεκροί βουτηγμένοι στο κάτουρο και την πρέζα, για τους νέους που ψάχνουν δουλειά στη χώρα τους και δεν βρίσκουν, για αυτούς που αναγκάζονται να φύγουν, για τους μετανάστες που σέρνουν τα καρότσια τους διπλα μας στο δρόμο, για την υποθήκευση του μέλλοντος μας... Είναι τόσοι πολλοί που δεν ξέρω αν μου φτάνουν τα δάκρυα μου...
Όχι μην μου ζητάτε να κλάψω για το Αττικόν, τα κτίρια ξαναχτίζονται, άλλωστε είναι τόσο σκυμμένα τα κεφάλια των ανθρώπων γύρω μου που τα μάτια τους δεν φτάνουν να κοιτάξουν πέρα από τις μύτες των παπουτσιών τους, δεν νομίζω να δουν τα καμμένα κτίρια στο δρόμο τους...

Το πτυελοδοχείο του Μπακούνιν το χυτό,

συντρόφια μήπως βρέθηκε και κείνο,

να φτύσω μέσα με οργή, που οι νέες εποχές,

με κάνουνε να μοιάζω με κρετίνο...



Δεν με αναγνωρίζετε γιατί έλειπα καιρό..


San Michele - Θανάσης Παπακωνσταντίνου