Η τελευταία η παράσταση...το τελευταίο τρένο από τον σταθμό, το τελευταίο πλοίο για την Αμοργό...

Απόγευμα, είσαι στη δουλειά, τα μάτια καρφωμένα στο ρολόϊ, η ώρα 4, φεύγεις, πας σπίτι, τα πράγματα είναι έτοιμα από το προηγούμενο βράδυ, φτάνεις Πειραιά, ιδρώτας, κόσμος και ήλιος, βρίσκεις το πλοίο, μπαίνεις μέσα, θέση πουθενά -γαμώτο πάλι άργησα, στριμώχνεσαι μαζί με άλλους, όλοι κοιτάζονται με βλέμμα προσμονής -ναι θα είναι καλά φέτος, δίπλα σου ένα παιδί μόνο του χαζεύει τη θάλασσα, ένας γύφτος παίζει φυσαρμόνικα -το soundtrack του φετινού καλοκαιριού, φεύγεις για διακοπές και όμως νιώθεις σαν εκείνο το ηλίθιο πουλί που του άνοιξαν την πόρτα του κλουβιού του και εκέινο κοίταγε από την άλλη...Χαμογελάς, σε κανέναν άλλωστε δεν αρέσουν τα θλιμμένα πρόσωπα, ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΣ ΟΤΑΝ ΠΑΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ, κρυώνεις, οι μεγάλοι δεν αγκαλιάζονται πια, καθώς μεγαλώνουν ξεχνάνε, μόνο τα μικρά παιδιά αγκαλιάζονται, δίνουν υποσχέσεις αληθινές, τις πιστεύουν, αργότερα όμως γίνονται ψεύτικες, ότι δήθεν θα ξαναβρεθούμε, ότι δεν θα χαθούμε...2 τα ξημερώματα, η Αιγιάλη μπροστά σου, το πλοίο αναχωρεί αμέσως, κατέβα, σε διώχνουν...για που? Μένεις ξύπνιος, χαράζει, οι διακοπές τώρα αρχίζουν, μπορείς να χαλαρώσεις, να γίνεις ο άλλος, είσαι ο ευχάριστος, η μιζέρια κρύβεται, δεν φεύγει, θα ξανάρθει -περίμενε και θα δεις, γνωρίζεις κόσμο, γιατί? Θα τους ξαναδείς? Χορεύεις, πίνεις, καπνίζεις, αυτά είναι λες... Κοιτάς το γαλάζιο, κάνεις μακροβούτι και η θάλασσα μοιάζει -και είναι- απέραντη, τη θέλεις μόνο για σένα, ο βυθός είναι μαγικός, σκοτεινός και απόκοσμος, σε τραβάει να κρυφτείς κι εσύ πηγαίνεις...αλλά, εϊ!Ξεχάστηκες! Που πας? Θα πνιγείς. Μη ζητάς συγνώμη..δεν ήξερες αλλά και να ήξερες...δεν γαμιέται?

Υ.Γ. Ο τίτλος από το τραγούδι του Βασίλη Καζούλη-Αμοργός.