Επιστροφή στα θρανία...2...

Τελικά σαν να χειμώνιασε και πάλι, το καλοκαίρι έφυγε, αλλά το φάντασμά του ακόμα μας ακολουθεί. Φέτος θα είναι διαφορετικά, καλύτερα; Μπα, γιατί να είναι διαφορετικά; Πόσο μάλιστα καλύτερα; Αφού την έβγαλες την καλοκαιρινή ευδιάθετη μάσκα και έβαλες πάλι εκείνο το κρύο, αγέλαστο χειμωνιάτικό σου βλέμμα. Γκρίζα τα τοπία, μουντός ο καιρός -μέσα και έξω, τσακωμοί, φωνές, βρισίδια...Μπα, μία από τα ίδια και φέτος...Ναι αλλά το είδες ότι μπορεί να αλλάξεις, να γελάς, να γουστάρουμε βρε αδερφέ...Μπα, τον άφησες πολύ πίσω αυτόν το εαυτό και μπήκες στο κουκούλι σου και πάλι, το έχει πει άλλωστε ο τραγουδιάρης -όπως το ταβερνιάρης, σας σερβίρω ότι θέλω- μάτια που δε βλέπονται γρήγορα λησμονιούνται...Στήνεσαι πίσω από τον καθρέφτη, σερβίρεις το (α)προσωπό σου και όλοι μακρία. Γιατί όμως έτσι; Πώς γίνεται να έχει περάσει τόσος καιρός και όμως να καταφέρνεις να γυρνάς στο ακριβώς ίδιο mode, που ήσουν και πέρυσι στο Σεπτέμβρη; Το καλοκαίρι είχες πει, ποτέ ξανά, όμως υποσχέσεις δίνεις μόνο για να τις αθετείς,ε; Αλλιώς, πού η πλάκα; Αφού τη λύση την ξέρεις, γιατί δεν κάνεις το καθρέφτη σου κομμάτια να δεις τι κρύβεται από πίσω; Μπα, πού να τρέχεις μωρέ; Άστο για αύριο...

Υ.Γ. Μάτια που δεν βλέπονται, Μίλτος Πασχαλίδης.

Υ.Γ.2. Ο Καθρέφτης, Φίβος Δεληβοριάς.