Τετάρτη 4 Νοεμβρίου 2009

Το βαλς του αποχαιρετισμού

Την επισκέφτηκε στον ύπνο της.
-Τί κάνεις; τη ρώτησε.
-Πονάω πολύ, γιατί μου λείπεις.
-Μη στενοχωριέσαι, θα περάσει και αυτό.
-Μα δε θέλω να περάσει, απάντησε εκείνη.
-Νομίζεις ότι δεν θέλεις, αυτή είναι η μοίρα των νεκρών και των πνευμάτων, να ξεχνιούνται από τους ζωντανούς...οι παλιοί νεκροί θα δώσουν τη θέση τους σε καινούργιους*...
-Όχι, αυτό δεν πρόκειται να συμβεί, θέλω να με πάρεις μαζί σου...
-Μη λες ανοησίες, εδώ άλλωστε δεν είναι και πολύ ωραία. Δεν θα σου άρεσε, έχει μόνιμα ψύχρα που σου τρυπάει το κορμί και πυκνό-πυκνό σκοτάδι. Θυμάμαι, ακόμα ξέρεις, ότι δεν σου άρεσε ποτέ το κρύο, πόσο μάλιστα το σκοτάδι..
-Μα όχι, αφού θα είμαι μαζί σου δεν με πειράζει. Είχαμε πει για πάντα, θυμάσαι;
-Λόγια ψεύτικα..
-Μα υποσχέθηκες...
-Οι υποσχέσεις είναι για να αθετούνται.
(Παύση, ακούγονται λιγμοί απο το δωμάτιο.)
-Πως ήξερες πότε να έρθεις να με βρεις, ρώτησε δειλά εκείνη.Αντιλαμβάνεσαι ακόμα τον κόσμο των ζωντανών;
-Όχι, απάντησε το αερικό, ψυχρά.
-Και τότε; Ποτέ, ξέρεις, δεν είχαμε συζητήσει αν κάποιος από τους δυο μας έφευγε, πότε θα επισκεπτόταν τον άλλον.
-Με κρατάνε ακόμα μερικά πράγματα σε αυτό το κόσμο -θα περάσει σύντομα όμως αυτό, μου είπαν- και έτσι το ένιωσα και ήρθα παρέα σου..Θα ήταν ανούσιο άλλωστε αν είχαμε πει για κάποια ώρα συγκεκριμένη, στον κόσμο των νεκρών -τον κόσμο που μετακόμισα τώρα- ο χρόνος μετράει διαφορετικά από ότι σε αυτόν των ζωντανών...
-Κρυώνω, του είπε εκείνη.
-Σκεπάσου, απάντησε αυτός τρυφερά και έκανε να πιάσει το σεντόνι...
-Έξω είναι ακόμα νύχτα και κάνει κρύο, άκου τον αέρα...
Έκλεισε τα μάτια της και ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλό της...Αυτός έμεινε λίγο εκεί να την κοιτάει, δεν ήξερε ακόμα για πόσο θα τη νιώθει, γύρισε προς το ανοιχτό παράθυρο και έκανε να φύγει, ήθελε να κλάψει αλλά τα στοιχειά δεν κλαίνε...Κοίταξε το φεγγάρι, ταλαντεύτηκε μπροστά στο φως του έτσι σαν να χορεύει, αλλά δίχως ντάμα, ακόμα. Η νύχτα έχει πολύ και αργεί να ξημερώσει...

* Η φράση κλεμμένη από το διήγημα "Οι Παλιοί Νεκροί να Παραχωρήσουν τη Θέση τους στους Καινούργιους" από τη συλλογή διηγημάτων Κωμικοί Έρωτες του Μίλαν Κούντερα.

4 σχόλια:

  1. Το ποίημα είναι
    τ’ αρνητικό της σιωπής.
    Μια μέρα
    μέσα στο οξύ των λέξεων εμφανίζεται
    το πρόσωπό της.
    Τα μάτια της διόλου κλαμένα.
    Τα τρία διαμάντια
    ασάλευτα απαστράπτοντα
    καρφωμένα στο στήθος της.

    Ω ανήμπορο ποίημα
    ανήμπορο ανήμπορο
    ατελέσφορο.
    Οι νεκροί
    δεν ανασταίνονται.
    Υπάρχουν.
    ...........

    Γιάννης Ρίτσος, Χάρτινα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Η αγάπη είναι ένας σκυλος απ'την κόλαση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. κι επίσης...έγινε η απώλεια συνήθειά μας...ή μήπως όχι?
    Αλλά αφού θα ισχύει πάντα το "απ' το άπειρο σε σένα", τότε όλα είναι πιθανά...

    υ.γ.:Να προσέχεις και να ντύνεσαι καλά. Σ' έχω έγνοια..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ευχαριστούμε πολύ για τα σχόλια αραν, καρλάκο και μοζαμβίκυ..σε εμάς είναι ακόμα 11/11 και σαν σήμερα συμπληρώνονται 19 χρόνια από τότε που πέθανε ο Γιάννης Ρίτσος...ας ταξιδέψουμε λιγάκι, δεν κάνει κακό, άλλωστε θα πάρουμε μαζί μας τα απολύτως απαραίτητα...

    "Φτιάξαμε ένα αμάξι με καρυδότσουφλο
    μια κουβαρίστρα βάλαμε για ρόδες
    ζέψαμε δυο μερμήγκια και φορτώσαμε τριφύλλι.
    Σε κανένα μη πεις που πηγαίνουμε..."

    Γιάννης Ρίτσος

    ΑπάντησηΔιαγραφή