Τετάρτη 2 Μαρτίου 2011

Όπου υπάρχει ελπίδα

Τόπος: πλατεία Συντάγματος, ώρα: 11:30μ.μ., βράδυ καθημερινής. Λίγος κόσμος πηγαινοέρχεται ξεχασμένος στη πλατεία, ένα ζευγάρι κάθεται σε ένα παγκάκι και μοιράζονται από το ίδιο κουτί γλυκά. Στο βάθος της πλατείας ένας άστεγος, τρεκλίζοντας κοιτάει έναν, έναν μέσα από τους κάδους ετοιμάζοντας το βραδινό του... Το ζευγάρι μιλάει χαμηλόφωνα:
-Χόρτασα, λέει εκείνη.
-Σκεφτόμουν να δώσουμε το κουτί με τα γλυκά σε αυτόν που κοιτάει τα σκουπίδια, απαντάει αυτός.
-Το ίδιο σκεφτόμουν κι εγώ πριν από λίγο. Να του δώσουμε και μερικές χαρτοπετσέτες...
Σηκώνονται και κατευθύνονται προς τον άστεγο, εκείνος απασχολημένος πάνω από τον επόμενο κάδο δεν δίνει σημασία.
-Αυτό είναι για εσένα, του λέει η κοπέλα τρυφερά.
Τους κοιτάει καχύποπτα, σχεδόν επιθετικά, πρώτα το αγόρι και μετά την κοπέλα.
-Τώρα τα πήραμε, είναι γλυκά, συνεχίζει εκείνη σχεδον απολογητικά...
Παίρνει το κουτί στα χέρια του και τους δείχνει το ματωμένο του χέρι που είναι δεμένο.
-Σκυλί, μου επιτέθηκε, τους λέει.
-Περαστικά σου αδερφέ, του απαντάνε.
Έμεινε ένα ζευγάρι μάτια μαλακωμένα και δύο χείλη να ψιθυρίζουν ευχαριστώ καθώς έβλεπε το ζευγάρι να απομακρύνεται από την πλατεία...

3 σχόλια:

  1. Δε ξέρω αν η ιστορία σου είναι πραγματική αλλά μου ακούγεται σαν από παραμύθι.Η παραπάνω περιγραφή ηχεί στο μυαλό μου σαν μια περασμένη ανάμνηση ίσως γιατί η ελπίδα μένα έχει χαθεί.
    Ζι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κι όμως είναι πραγματική η ιστορία..Και παρόλο που την έζησα την περιέγραψες τόσο συγκινητικά Μπούκλα μου που βούρκωσα...Να'σαι καλά! Κι ας μην αφήνουμε την ελπίδα να χαθεί! Και τα μικρά πράγματα ακόμα μετράνε..!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ευχαριστώ πολύ και τους δύο για τα σχολια! ΖΗ μου η ελπιδα πεθαινει πάντα τελευταια...αραν μου χαιρομαι που σου αρεσε!
    :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή