Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου 2012

Μη μου ζητάτε να κλάψω για το Αττικόν


Είμαι κατά της βίας, οποιασδήποτε βίας, από όπου και αν προέρχεται: σωματική, λεκτική, ψυχολογική, από αναρχικούς, αριστερούς, δεξιούς,αφεντικά, εργάτες. Τη θεωρώ φασιστική, χυδαία, αλλά δεν μπορώ να χύσω σταγόνα δάκρυ για το Άττικον και για όποιο άλλο κτίριο παραδόθηκε στις φλόγες τα ξημερώματα της Δευτέρας.
Αρκετά είναι τα δάκρυα που έχουν χυθεί για τις καταστροφές και τους βανδαλισμούς. Αυτή τη φορά θα κλάψω για άλλους λόγους: για αυτούς που έδειχναν τα επεισόδια και όχι τους εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου που διαδήλωσε και έμεινε στο κέντρο ενώ από τις 5:30 είχε πνιγεί στα χημικά, για αυτούς που ενώ η Ελλάδα διαδήλωνε κάθισαν και είδαν έναν αγώνα είτε ήταν εντός ή εκτός βουλής, για όλους αυτούς που βρίσκουν καταφύγιο σε συσσίτια, πάρκα, πεζοδρόμια, για αυτούς που δεν ενοχλούνται για τα τόσα νεοκλασικά ετοιμόρροπα κτίρια στο κέντρο της Αθήνας που μέσα τους σαπίζουν ζωντανοί-νεκροί βουτηγμένοι στο κάτουρο και την πρέζα, για τους νέους που ψάχνουν δουλειά στη χώρα τους και δεν βρίσκουν, για αυτούς που αναγκάζονται να φύγουν, για τους μετανάστες που σέρνουν τα καρότσια τους διπλα μας στο δρόμο, για την υποθήκευση του μέλλοντος μας... Είναι τόσοι πολλοί που δεν ξέρω αν μου φτάνουν τα δάκρυα μου...
Όχι μην μου ζητάτε να κλάψω για το Αττικόν, τα κτίρια ξαναχτίζονται, άλλωστε είναι τόσο σκυμμένα τα κεφάλια των ανθρώπων γύρω μου που τα μάτια τους δεν φτάνουν να κοιτάξουν πέρα από τις μύτες των παπουτσιών τους, δεν νομίζω να δουν τα καμμένα κτίρια στο δρόμο τους...

Το πτυελοδοχείο του Μπακούνιν το χυτό,

συντρόφια μήπως βρέθηκε και κείνο,

να φτύσω μέσα με οργή, που οι νέες εποχές,

με κάνουνε να μοιάζω με κρετίνο...



Δεν με αναγνωρίζετε γιατί έλειπα καιρό..


San Michele - Θανάσης Παπακωνσταντίνου

6 σχόλια:

  1. Ψάχνω να βρω λόγους να χαμογελάσω. Όχι δεν θα κλαψω για το Αττικόν, δεν θα κλάψω για τις βιτρίνες, θα κλάψω για τους φίλους μου, για μένα, για το μωρό που θέλω και ας μην ξέρω τι μας ξημερώνει, γιατι μου έχουν κάνει την ζωή μου μίζερη ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΖΕΙΣ ΜΙΖΕΡΑ!

    Αλλά...

    Εδώ οι μέρες ταξιδεύουν σαν χελώνες νεκρές κι εγώ τρικλίζοντας τις ακολουθώ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ναι ρε γαμώτω πολύ μιζέρια έχει πέσει και ακομά φως στο τούνελ δεν φαίνεται...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αγαπημένε φίλε mpoukla,

    Δε ξέρω την σημασία του κινηματογράφου Αττικόν, ούτε τον είχα ακούσει πρώτερα. Ίσως για την πόλη σας να ήταν κέντρο πολιτισμού και ψυχαγωγίας με όλη την ουσία των λέξεων.Αν και μου μυρίζει μπουρζουαζία.Θεωρώ όμως το περιστατικό ανάξιο λόγου, γιατί κάτι που επιδιορθώνεται δεν έχει σημασία και αν καεί παρά μόνο συμβολική.. Βέβαια, ίσως απλά κάποιος το έκαψε, έτσι επειδή μπορούσε, χωρίς να προσδώσει στην πράξη του κάποιο συμβολισμό. Όπως και να χει όμως παραμένει κτήριο, νεοκλασικό βέβαία , από τα οποία που οι συμπολίτες σου γκρέμιζαν σωρηδόν προκειμένου να χτίσουν πολυκατοικίες.. Τέλος έχω να πω ένα: ο κόσμος δε κερδίζεται με προσευχές..Σκέψου πότε άλλαξε κάτι,άρδην,ειρηνικά.Προσωπικά δε θυμάμαι κάτι..Πιστεύω, πως η δημοκρατία μας έχει αποτύχει και πρέπει το σκεφτόμαστε σοβαρά το ενδεχόμενο άσκησης βίας ώς τρόπου αλλαγής του status quo..Βέβαια ίσως να κάνω λάθος, ο χρόνος θα δείξει.
    Ζ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αν εξαιρέσουμε το κομμάτι της βιας κατά τα άλλα συμφωνούμε φίλε Ζ! Όπως διάβασα και κάπου έτσι και αλλιώς ο κόσμος πλέον δεν έχει λεφτά για να πηγαίνει σινεμά-όχι ότι είναι δικαιολογία για καταστροφές αλλά λέμε τώρα...
    Είδες τι ωραία που ξεκίνησαν πάλι οι συζητήσεις για να παίρνεις άδειες για πορείες κτλ; Τυχαίο; Δεν νομίζω!
    Ένα μεγάλο μπράβο στην απεργιακή έκδοση της Ελευθεροτυπίας με ανφορές και στην πορεία της Κυριακής.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Για την βία:"Οι σφαίρες που ρίχτηκαν στον Ρούντι έβαλαν τέλος στο όνειρο της μη βίας. Οποιος δεν οπλίζεται πεθαίνει. Οποιος δεν πεθαίνει, είναι θαμμένος ζωντανός: στις φυλακές, στα αναμορφωτήρια, στις τρύπες (τις πόλεις-δορυφόρους), στις απαίσιες πέτρες των μοντέρνων κτιρίων, στους παιδικούς κήπους και τα σχολεία, στις πλήρως εξοπλισμένες μοντέρνες κουζίνες, στις κρεβατοκάμαρες-παλάτια”.
    Για την ελευθεροτυπια των εργαζομενων της Τεταρτης: Βρήκα το πρωτοσέλιδο ελαφρώς άστοχο, περίμενα φωτογραφία, του κόσμου που ειχε γεμισει τους δρομους. Το περιεχόμενο καλό αν και δεν έχω προλάβει να την διαβάσω όλη.
    Ζ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Όπλο δικό μας η ελπίδα και η επιμονή μας για ένα καλύτερο μέλλον...
    Συμφωνώ για το πρωοσέλιδο, αλλά είναι μια από τις ελάχιστες εφημερίδες που έκαναν έστω και μια εκτίμηση για τον κόσμο (200.000, άρθρο Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης, σελ. 8). Άλλωστε ήταν για να εκτυπωθεί Κυριακή αν δεν κάνω λάθος, οπότε σχεδόν όλα τα άρθρα είχαν γραφτεί πριν την συγκέντρωση...

    ΑπάντησηΔιαγραφή