Πέμπτη 4 Ιουνίου 2009

Για τις ωραίες μέρες

Για εκείνες τις μέρες που λέγαμε -θυμάσαι?- τις άσχημες, έρχεται ο αντίλογος που λέει ότι χτυπάει ένα τηλέφωνο και σου κολλάει εκείνο το ηλίθιο χαμόγελο που σε κάνει να νιώθεις και να φαίνεσαι ωραίος και θυμάσαι και κάτι νύχτες με τα τασάκια να ξεχυλίζουν με γόπες και όνειρα και αστεία και να λες ότι, ναι έμεινα κι εγώ ξύπνιος μέχρι το ξημέρωμα και πέρασα τόσο ωραία και την άλλη μέρα έκανα βόλτα στη θάλασσα και μίλησα για τα όνειρά μου και για τους φόβους μου, χαζογελώντας, αλλά δεν ντράπηκα και ανακουφίστηκα και κοιμήθηκα γαλήνια σαν μωρό παιδί...και σκέφτεσαι, ό,τι πιο ωραίο είναι να δίνεις, άντε και να μοιράζεσαι, όχι να παίρνεις μόνο, και να γράφεις στους τοίχους "παρακαλώ μην πετάτε τις γόπες σας στη λεκάνη γιατί βρέχονται και ανάβουν δύσκολα..εκ της διευθύνσεως" και να μαζεύεται όλη η παρέα και να τρώτε και να πίνετε μέχρι το πρωΐ και να έρχονται οι απόκριες και να γελάτε γιατί αυτό μετράει μόνο και να χαζεύετε τα βίντεο και τις φωτογραφίες...  

Υ.Γ. Το κείμενο αυτό δεν έχει τελείες, μόνο αποσιωπητικά -από το σιωπώ, όχι επειδή δεν έχω κάτι να πώ, αλλά επειδή ρεμβάζω-και διαβάζεται μονορούφι, σαν ένα μακροβούτι, γιατί τόσο γρήγορα περνούν τα χρόνια...και λές τα έζησα?...αν τα έζησα λέει, και αν δεν τα έκανα και όλα τι πειράζει?...και αν τα εξιδανικεύω?...ε δεν γαμιέται...το αξίζουν! 

ΣΕ ΠΑΛΑΙΟ ΣΥΜΦΟΙΤΗΤΗ

 

Φίλε, η καρδιά μου τώρα σα να εγέρασε.

Τελείωσεν η ζωή μου της Αθήνας,

που όμοια γλυκά και με το γλέντι επέρασε

και με την πίκρα κάποτε της πείνας.

 

Δε θα ρθω πια στον τόπο που πατρίδα μου

τον έδωκε το γιόρτασμα της νιότης,

παρά περαστικός, με την ελπίδα μου,

με τ' όνειρο που εσβήστη, ταξιδιώτης.

 

Προσκυνητής θα πάω κατά το σπίτι σου

και θα μου πουν δεν ξέρουνε τι εγίνης.

Μ' άλλον μαζί θα ιδώ την Αφροδίτη σου

κι άλλοι το σπίτι θα χουν της Ειρήνης.

 

Θα πάω προς την ταβέρνα, το σαμιώτικο

που επίναμε για να ξαναζητήσω.

Θα λείπεις, το κρασί τους θα ναι αλλιώτικο,

όμως εγώ θα πιω και θα μεθύσω.

 

Θ' ανέβω τραγουδώντας και τρεκλίζοντας

στο Ζάππειο που ετραβούσαμεν αντάμα.

Τριγύρω θα ναι ωραία πλατύς ο ορίζοντας,

και θα ναι το τραγούδι μου σαν κλάμα.

                                Κ. Καρυωτάκης

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου