Ώρα: 6:45 π.μ.
Το σκηνικό: Υπνοδωμάτιο, σβηστά φώτα, από το παντζούρι αχνοφαίνονται δυο ακτίνες φωτός, ένα κρεβάτι -διπλό-, κομοδίνα
Τα πρόσωπα: ένας άντρας και μία γυναίκα, κοιμούνται και οι δύο
Το ξυπνητήρι χτυπάει, σηκώνεσαι βαριεστημένος, εκείνη κοιμάται ακόμα. Στρέφεις το κεφάλι σου προς το μέρος της και αναρωτιέσαι πώς γίνεται να κοιμάσαι τόσα χρόνια με την ίδια γυναίκα και να νιώθεις σαν να μην την ξέρεις καθόλου, αλλά το χειρότερο, να μην θέλεις να την γνωρίσεις κιόλας..Πλένεσαι, φτιάχνεις καφέ, ξυπνάει και μουρμουρίζει ένα "καλημέρα", απαντάς με την ίδια θέρμη, τρως κάτι στο πόδι και φεύγεις για τη δουλειά. Στο δρόμο κίνηση, αναρωτιέσαι που στο διάολο θα παρκάρεις για να πάρεις το μετρό και να κατέβεις κέντρο.
Το σκηνικό τώρα αλλάζει: είσαι στην είσοδο του μετρό
Μπαίνεις στο μετρό, γύρω σου αγουροξυπνημένος κόσμος που κοιτάει μόνο κάτω, εσύ φοράς έντονη γραβάτα για να δηλώσεις την ανυπαρξία σου -άλλωστε καλοκαίρι είναι, πρέπει να είσαι και να φαίνεσαι χαρούμενος. Δίπλα σου ένα πρεζάκι, φαίνεται ότι έχει ξεμείνει από τη προηγούμενη νύχτα, το κοιτάς με απέχθεια. Μαλακισμένο, σκέφτεσαι, να 'χα τα νιάτα σου, κι εσύ τα σπαταλάς έτσι. Κατακρίνεις όλους όσους ξεφεύγουν, αλλά όταν το δάχτυλο δείχνει εσένα εκνευρίζεσαι και ρωτάς "Τι;Λάθη δεν επιτρέπονται;Άνθρωπος είμαι..". Ξεχνάς το πρεζάκι και σκέφτεσαι τα νιάτα σου, από μέσα σου πιστεύεις ότι είσαι πάντα το ίδιο παιδί, θυμάσαι εκείνη την κοπέλα που μοιραζόσταν τα όνειρά σας, την πρώτη, αλλά για τις παλιές αγάπες μη μιλάς, αλλάζουν οι σχέσεις και αλλάζουμε κι εμείς..Τα ξεχνάς όλα και νομίζεις ότι είσαι σε εκείνο το τραίνο που έβλεπες και αυτό όλο γυρίζει και γυρίζει κι εσύ τεντώνεις τα χέρια και ψάχνεις από κάπου να πιαστείς, αλλά ποτέ δεν τα καταφέρνεις. Επόμενος σταθμός Σύνταγμα, ανταπόκριση με τη γραμμή...το τραίνο σταματάει, προσπαθείς να κατέβεις αλλά αυτοί που θέλουν να μπούν σου κλείνουν το δρόμο, ζώα -σκέφτεσαι- δεν έχετε καθόλου παιδεία; Σε κοιτάνε με εκείνο το αγελαδινό, γυάλινο βλέμμα που σε κάνει να αναρωτιέσαι αν τους μιλήσεις, κατά πόσο θα σε καταλάβουν, πλησιάζουν και γίνονται περισσότεροι και σε κλείνουν, νιώθεις να πνίγεσαι, να ασφυκτιάς και πεθαίνεις..μαζί και εκείνο το παιδί που έκανε όνειρα..
Υ.Γ. Για τις παλιές αγάπες μη μιλάς, Πύξ Λάξ.
Υ.Γ.2. Το τραίνο, Τρύπες.
Here's a little song I wrote
ΑπάντησηΔιαγραφήYou might want to sing it note for note
Don't worry, be happy.
In every life we have some trouble
But when you worry you make it double
Don't worry, be happy.
Don't worry, be happy now.
Don't worry, be happy. Don't worry, be happy.
Don't worry, be happy. Don't worry, be happy.
Ain't got no place to lay your head
Somebody came and took your bed
Don't worry, be happy.
The landlord say your rent is late
He may have to litigate
Don't worry, be happy.
Look at me -- I'm happy. Don't worry, be happy.
Here I give you my phone number. When you worry, call me,
I make you happy. Don't worry, be happy.
Ain't got no cash, ain't got no style
Ain't got no gal to make you smile
Don't worry, be happy.
'Cause when you worry your face will frown
And that will bring everybody down
Don't worry, be happy.
Don't worry, don't worry, don't do it.
Be happy. Put a smile on your face.
Don't bring everybody down.
Don't worry. It will soon pass whatever it is.
Don't worry, be happy.
I'm not worried, I'm happy...
Bobby McFerrin, Don't Worry, Be Happy
.......
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε τι καρδιά, με τι πνοή,
τι πόθους και τι πάθος
Πηραμε τη ζωή μας λάθος!
Κι αλλάξαμε ζωή.
Γ. Σεφερης
Σας ευχαριστούμε πολύ για τα σχόλιά σας! Δεν είναι ότι όλα είναι μαύρα, απλά μας αρέσει να γράφουμε για τις "σκοτεινές" ώρες τις ημέρας!
ΑπάντησηΔιαγραφή